Μαμ-ά!!

Μ' αρέσουν πολύ τα λαχανικά και θέλω να υπάρχουν στο τραπέζι όλο το χρόνο, αλλά το καθένα στην εποχή του. Ψάχνω να τα μαγειρεύω με διαφορετικούς τρόπους, για να ενθαρύνω και τους κρεατοφάγους της οικογένειας να τα τρώνε με ευχαρίστηση. Ειδικά τη μικρή μου, γιατί οι διατροφικές συνήθειες που αποκτούμε κατά την παιδική ηλικία μας ακολουθούν για πάντα. Μερικά, έχει καθιερωθεί να μεγειρεύονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και δεν ξεφεύγουμε από αυτούς. Δοκιμάζοντας όμως διαφορετικές συνταγές, κατάφερα πολλές φορές ακόμα και να εμπλουτίσω τη διατροφή της οικογένειάς μου με συστατικά που μαγειρεμένα με τους παραδοσιακούς τρόπους δεν τα έτρωγαν. Φακές:  Ο σύζηγός μου ούτε να τις δει - κυριολεκτικά! Με το πες πες, μου αποκάλυψε οτι δεν είναι η γεύση τους που απεχθάνεται, αλλά η όψη τους, το καφέ χρώμα. Η λύση βρέθηκε με μια συνταγή που ανακάλυψα για σούπα με κολοκύθα και κόκκινες φακές, αρωματισμένη με μοσχοκάρυδο. Καμιά σχέση με την παραδοσιακή φακόσουπα με τη δάφνη, έγινε από τα πιάτα με

Υλικά: Τυρί τριμμένο ότι υπάρχει: ρεγγάτο, κεφαλογραβιέρα, κεφαλοτύρι, παρμεζάνα Τηγάνι αντικολλητικό Εκτέλεση: Ρίχνουμε μικρά βουναλάκια τυρί σε καυτό τηγάνι χωρίς  καθόλου λάδι, και αφήνουμε να ψηθούν μέχρι να λειώσει και να κάνει φουσκάλες στο κέντρο, και να χρυσίσουν οι άκρες.  Τότε, γυρνάμε από την άλλη πλευρά, να χρυσίσει κι αυτή. Συνοδεύουν ωραιότατα το ποτό μας, αλλά και τα σουβλάκια της Δήμητρας που ψήνονταν στην άλλη άκρη του τηγανιού. Συζήτηση Δήμητρας, η οποία ανεβασμένη στο σκαμνί της με παρακολουθούσε την ώρα που ετοίμαζα το φαγητό: -Μαμά, όταν είναι  στεναχωρημένοι, σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους... Και μετά, είναι λυπημένοι... - Ποιοι Δήμητρα; - ...κάποιοι άνθρωποι. - !!!;;;??

Τις ελιές μας τις έχουμε ήδη μαζέψει από τον Νοέμβρη. Ότι υπήρχε δηλαδή, γιατί ήταν η κακή χρονιά φέτος και δεν βοήθησε καθόλου κι ο καιρός. Η σοδειά στις ελιές μας, πάει χρόνο παρά χρόνο: έναν χρόνο πλούσια, έναν χρόνο φτωχή. Φέτος είμαστε στον "παρά" χρόνο... της φτωχής σοδειάς. Όπως κάθε χρόνο, ένα δεντράκι το κράτησα ατρύγητο, να ωριμάσουν οι ελιές πάνω στο δέντρο να γλυκάνουν, να τις μαζέψω ώριμες, όταν είναι πια σχεδόν έτοιμες να πέσουν μόνες τους και να φτιάξω τις ελιές του αρχηγού . Ευχαριστιέμαι πολύ με κάτι απλές γεύσεις όπως αυτές της ελιάς, του λαδιού, του ζεστού ψωμιού και της ρίγανης, οι οποίες σε συνδυασμό και σε διάφορες παραλλαγές σύμφωνα με την εποχή (φέτα, ντομάτα καλοκαιρινή, κάπαρη), μπορούν να με ικανοποιήσουν το ίδιο με ένα πολύπλοκα μαγειρεμένο φαγητό. Αυτή τη φορά,  παρέα με τη Δήμητρα (βλ. προηγούμενο post που γλύφει τα δαχτυλάκια) μαζέψαμε μιά μία τις ώριμες ελίτσες, τις πλύναμε, τις αλατίσαμε και τις βάλαμε στο καλαθάκι να γίνουν γιατί κρατάνε λίγο

Από εδώ η πίτα μας... (στη φωτογραφία δεν διακρίνονται τα δαχτυλάκια στη σοκολάτα) ...και από κεί τα αποτελέσματά μας!! Συνταγή δεν έβαλα (εκτός κι αν τη ζητήσει κανείς, γιατί είναι η πασίγνωστη πολίτικη σαν κέικ, με πορτοκάλι και μαστίχα. Αντί την άχνη, προτιμήσαμε να την καλύψουμε με σοκολάτα (όπως στο κέικ  εδώ ). Τα σχέδια τα κάναμε με κρέμα μαστίχα που υπάρχει στα ράφια του S/M εκεί που έχει τις μερέντες. Το φλουρί έπεσε κάθετα ανάμεσα στα δυο πρώτα κομμάτια, του Χριστού και της Παναγίας - πιο πολύ προς της Παναγίας. Και του χρόνου με υγεία και ευτυχία!!