Ένα παιχνίδι που έχει εφεύρει η Δήμητρα, είναι να με ρωτάει πώς γράφονται διάφορες λέξεις, και να τις γράφει ακούγοντας τα γράμματα από μένα, μαζί με μια περιγραφή τους για να καταλαβαίνει ποιο είναι ποιο.
Πέρυσι στο προνήπιο, είχαν έναν πίνακα με τα γράμματα, και δίπλα στο κάθε ένα μια λέξη που να αρχίζει από το συγκεκριμένο γράμμα και την εικόνα αυτής της λέξης. Για παράδειγμα το Β είναι το γράμμα του βιβλίου, το Η του ήλιου, το Υ του υπολογιστή και πάει λέγοντας.
Σε μια συγκέντρωση γονέων τον είχα δεί, και το σχολίασα γυρνώντας σπίτι τί ωραίο που τον είχαν φτιάξει, και με την κουβέντα μας προέκυψε το παιχνίδι.
Ένα απόγευμα λοιπόν πρίν λίγες μέρες, ενώ έκανα διάφορες δουλειές στην κουζίνα, έφερε να παίξουμε το παιχνίδι της...
- Μαμά πές μου τα γράμματα για το "Με".
- Μ της μέλισσας...
- Ναι...;
- Και Ε όπως ελαφάκι.
- Έτοιμο! Τώρα πες μου τα γράμματα για το "περιμένει"...
Συνέχισε να με ρωτάει διάφορες λέξεις, ασύνδετες φαινομενικά μεταξύ τους, και εγώ της έλεγα τα γράμματα συνεχίζοντας τις δουλειές μου, χωρίς να κοιτάω πίσω μου στο τραπέζι που καθόταν και έγραφε.
Κάποια στιγμή λέει:
- Αρκετά για σήμερα με το βιβλίο! (ντάπ - κλείσιμο βιβλίου με θόρυβο).
- Βιβλίο;; Τί βιβλίο βρε Δήμητρα; Δεν πιστεύω να μουτζούρωσες κανένα βιβλίο! Λέω γυρνώντας απότομα προς το μέρος της.
- Όχι καλέ... γ ρ ά φ ω βιβλίο!
Και βλέπω ότι κρατάει ένα ροζ ημερολόγιο και μου το κουνάει.
- Τί γράφεις;;;
- Γράφω ποίηση, και θα ζωγραφίσω και τις εικόνες.
- Ποίηση; Δήμητρα ξέρεις τί είναι ποίηση; Λέω παίρνοντας το ημερολόγιο στα χέρια μου. Πού άκουσες για την ποίηση;
- Δεν το άκουσα, έτσι, την σκέφτομαι... Και ξέρω τί είναι ποίηση γιατί την γ ρ ά φ ω!! (με θιγμένο ύφος)
Η Δήμητρα απαγγέλει αυτό που έγραψε: (Τα σημεία στίξης, τα πρόσθεσα εγώ, σύμφωνα με την απαγγελία της)
Με περιμένει το σπίτι μου...
ουρανός...
μια στιγμή...
Ζωή... γαλάζιοι ουρανοί...
Θέλω και εγώ καινούρια γή.
Τί λέει ρε παιδιά ο ποιητής;;; Πού τα άκουσε αυτά; Διαβάζουμε κάθε μέρα αλλά όχι τέτοια, παραμύθια μόνο και εγκυκλοπαίδειες με ζώα. Κοιτάω το παιδί μου και δεν μπορώ να πιστέψω τί ακούω και τί βλέπω! Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα ορνιθοσκαλίσματα του πεντάχρονου νηπίου μου.
Η Δήμητρα με απλές κινήσεις παίρνει το βιβλίο της κάτω από τη μασχάλη και το πηγαίνει στο δωμάτιό της. Επιστρέφει κρατώντας το κουβαδάκι με τις πλαστελίνες και στρώνει νέα δραστηριότητα στο τραπέζι της κουζίνας.
 |
| Προσωπογραφία της ποιήτριας από τη μαμά με αγάπη |
Σε μια συγκέντρωση γονέων τον είχα δεί, και το σχολίασα γυρνώντας σπίτι τί ωραίο που τον είχαν φτιάξει, και με την κουβέντα μας προέκυψε το παιχνίδι.
Ένα απόγευμα λοιπόν πρίν λίγες μέρες, ενώ έκανα διάφορες δουλειές στην κουζίνα, έφερε να παίξουμε το παιχνίδι της...
- Μαμά πές μου τα γράμματα για το "Με".
- Μ της μέλισσας...
- Ναι...;
- Και Ε όπως ελαφάκι.
- Έτοιμο! Τώρα πες μου τα γράμματα για το "περιμένει"...
Συνέχισε να με ρωτάει διάφορες λέξεις, ασύνδετες φαινομενικά μεταξύ τους, και εγώ της έλεγα τα γράμματα συνεχίζοντας τις δουλειές μου, χωρίς να κοιτάω πίσω μου στο τραπέζι που καθόταν και έγραφε.
Κάποια στιγμή λέει:
- Αρκετά για σήμερα με το βιβλίο! (ντάπ - κλείσιμο βιβλίου με θόρυβο).
- Βιβλίο;; Τί βιβλίο βρε Δήμητρα; Δεν πιστεύω να μουτζούρωσες κανένα βιβλίο! Λέω γυρνώντας απότομα προς το μέρος της.
- Όχι καλέ... γ ρ ά φ ω βιβλίο!
Και βλέπω ότι κρατάει ένα ροζ ημερολόγιο και μου το κουνάει.
- Τί γράφεις;;;
- Γράφω ποίηση, και θα ζωγραφίσω και τις εικόνες.
- Ποίηση; Δήμητρα ξέρεις τί είναι ποίηση; Λέω παίρνοντας το ημερολόγιο στα χέρια μου. Πού άκουσες για την ποίηση;
- Δεν το άκουσα, έτσι, την σκέφτομαι... Και ξέρω τί είναι ποίηση γιατί την γ ρ ά φ ω!! (με θιγμένο ύφος)
Η Δήμητρα απαγγέλει αυτό που έγραψε: (Τα σημεία στίξης, τα πρόσθεσα εγώ, σύμφωνα με την απαγγελία της)
Με περιμένει το σπίτι μου...
ουρανός...
μια στιγμή...
Ζωή... γαλάζιοι ουρανοί...
Θέλω και εγώ καινούρια γή.
Τί λέει ρε παιδιά ο ποιητής;;; Πού τα άκουσε αυτά; Διαβάζουμε κάθε μέρα αλλά όχι τέτοια, παραμύθια μόνο και εγκυκλοπαίδειες με ζώα. Κοιτάω το παιδί μου και δεν μπορώ να πιστέψω τί ακούω και τί βλέπω! Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα ορνιθοσκαλίσματα του πεντάχρονου νηπίου μου.
Η Δήμητρα με απλές κινήσεις παίρνει το βιβλίο της κάτω από τη μασχάλη και το πηγαίνει στο δωμάτιό της. Επιστρέφει κρατώντας το κουβαδάκι με τις πλαστελίνες και στρώνει νέα δραστηριότητα στο τραπέζι της κουζίνας.
Σχόλια
μαγικά πλάσματα, μαγικά λόγια... "θέλω κι εγώ καινούρια γη"...
Φιλί στην ποιήτρια
(περιμένουμε μεγάλα πράγματα από κείνη στο μέλλον)
Μαγικά πλάσματα πράγματι...